B92-shi beogradas shkruan se publiku këto ditë do të ketë mundësinë të njohë Bekim Fehmiun nga një këndvështrim krejtësisht i ri.
Jo si aktor që theu “perden e hekurt”, por si shkrimtar i shkëlqyer që thuri kujtimet dhe emocionet e tij më të bukura në një autobiografi të përkryer dinamike dhe të shkruar me mjeshtëri. Pa ngurrim, i pakrahasueshëm dhe pa fjalë të tepërta, ai e çon lexuesin në fëmijërinë e tij në agim të luftës botërore dhe në jetën e një artisti jashtëzakonisht të ndjeshëm dhe jashtëzakonisht të talentuar. Ju sjellim një pjesë të vogël të kujtimeve të tij, si një prezantim madhështor i romanit “Shkëlqyeshëm dhe frikshëm”.
Kanë shkëputur fragmentin e mëposhtëm nga libri, ngjarja duhet të këtë ndodhur kur ka qenë 4-5 vjeç, në Shkodër:
Ditë e bukur dhe e kthjellët. Kam të veshura brekë me rripa, me katrorë bardh e zi. Zbathur dhe me shpatulla të zbuluara, ulem me Bukuroshen në kopshtin e saj nën man. Ajo ka flokë të shkurtra.
Balluket e saj bien mbi sytë e saj të errët gështenjë, gjithmonë plot gëzim. Veshët e saj janë të mbuluar me gjysmë-gjashtëshe. Ka veshur, njësoj si unë, brekë pambuku, por rozë e bardh. Heshtjen e mesditës së ngrohtë e trazon vetëm gumëzhima e bletëve pranë koshereve, të rreshtuara pranë murit në fund të oborrit. Bukuroshja qesh me djallëzi. Ma merr dorën dhe më çon te plevica. Futemi brenda.
E mbyllim derën.
Është e madhe, e rregulluar bukur dhe e pastër. Është plot me dritë dhe hije të zbehta vibruese. Në mes është një arkë e madhe blu e zbehtë, gjysmë e mbushur me sanë.
Futemi në arkë. Të shtrirë, fundosemi. Shikohemi për një kohë të gjatë. I vetmi tingull është shushurima e sanës.
Diçka na u shtrëngua në fyt. Ia ngre balluket dhe ia perkedhel fytyren. I heq rripat e shpatullave. Ajo zhvishet plotësisht. Edhe unë zhvishem. Unë jam i shtrirë mbi trupin e saj të ngrohtë …
Nuk e di sa zgjati…
Papritur, një dritë e fortë shkëlqen mbi ne. Shoh një hije që na afrohet. Dridheshim nga frika. Vëllai i Bukuroshes Rizai qëndron i habitur. Bërtet furishëm dhe na qorton.
Më ngriti si një pendë në një çast dhe, duke m’i dhënë brekët, më uli në tokë, me një shpullë në mishin e trashë si përcjellëse …
Nuk e di se si i vesha brekët dhe tashmë isha jashtë plevicës, i mërzitur dhe jo nga shpulla që më djeg ende, por nga tufa e madhe e patave të inatosura që më dilnin përpara. Është larg nga senara deri te porta e daljes. Eci dhe qaj.
Patat zgjasin qafën drejt meje dhe fërshëllejnë. Vrapoj dhe bërtas. Po më ndjekin. Nuk e di si arrita te porta…
Çfarë do të thonë në shtëpi?
