Nëse punoni në Zvicër, fitoni një rrogë të mirë, gëzoni kushte dhe përfitime të mira pune, ndoshta nuk ndjeni nevojë të anëtarësoheni në një sindikatë.
Në fakt, me vetëm një në pesë punonjës që i përkasin një sindikate, ‘shkalla e sindikalizimit’ të Zvicrës është ndër më të ulëtat në Evropë. Për krahasim, anëtarësimet në sindikata variojnë nga rreth 70 përqind në Finlandë, Suedi dhe Danimarkë, në 8 përqind në Francë.
Nga ana e punëdhënësve, Shoqata Zvicerane e Punëdhënësve është organi ombrellë për rreth 80 organizata, “të angazhuara për të siguruar kushtet më të favorshme të kornizës ekonomike dhe të politikave të punëdhënësve”.
Së bashku me Federatën Zvicerane të Biznesit (Economiesuisse) dhe Shoqatën Zvicerane të Ndërmarrjeve të Vogla dhe të Mesme, të tre shoqatat formojnë organet udhëheqëse të Zvicrës që përfaqësojnë interesat e biznesit dhe ekonomik.
A janë dy palët – sindikatat dhe shoqatat e punëdhënësve – kryesojnë?
Ndonjëherë, divergjenca mendimesh ndodh, por kjo duke qenë Zvicra, gjërat zakonisht zgjidhen në një mënyrë të qetë dhe pragmatike.
Kjo sepse të dyja palët kanë lidhur një marrëveshje kolektive punësimi, e cila përcakton pagat dhe kushtet e tjera që duhen respektuar në sektorë të ndryshëm të industrisë.
Për më tepër, ekzistojnë marrëveshje kolektive të punësimit specifike për kompanitë, si dhe marrëveshje të cilat zbatohen vetëm për punëdhënës të veçantë në rajone të caktuara.
E gjithë kjo synon të sigurojë që mirëqenia dhe të drejtat e punonjësve respektohen dhe të shmangen grevat e punëtorëve.
Ky sistem punon për të ruajtur të drejtat e punëtorëve në mënyrë relativisht efektive, për shembull në lidhje me pagën minimale.
Zvicra mban paga të larta pavarësisht se nuk ka një pagë minimale federale, ndërsa vetëm një pjesë e vogël e kantoneve kanë vendosur një standard minimal./albora.ch/
